یکی از سوالاتی که همیشه در ذهنم می‌پیچد این است که؛ «چگونه یک فیلم یا کارتون ۹۰ دقیقه آمریکایی می‌تواند سبک زندگی آن‌ها را به نوجوانان ما تحمیل کند، اما کل تلویزیون ما از انجام آن ناتوان است؟».
برحسب اتفاق امروز، لحظاتی به تماشای «شبکه پویا» نشستم. اندکی از جواب را یافتم؛
در تبلیغی که از طرف کمیته امداد امام برای تبیین مفهوم سوتغذیه ساخته شده است، کودکی به غایت سالم نشان داده می‌شود که دارای مثلا سوتغذیه است و سیب‌زمینی می‌خورد.
یعنی در ذهن سازندگان برنامه کودک یک سفره خالی با پدری که زیرچشمی به بچه‌اش نگاه می‌کند به همراه یک سیب‌زمینی بزرگ، یعنی سوتغذیه.
معلوم است که این نمایش مضحک، ابدا توان توصیف مفهوم را ندارد و ذهن کودک آماده پذیرش هر محتوی حرفه‌ای و واقعی باقی خواهد ماند.
در بخش دیگری از برنامه‌ها، دو کودک مشغول بازی والیبال با توپ فوتبال هستند.
این صحنه بهترین توصیف کاری هست که تلویزیون ما مشغول انحام آن است و به صورت عریان‌تر نشان می‌دهد که تولیدات فرهنگی در کشور ما عموما و در تلویزیون به‌ویژه، از مسیر کج فهمی می‌گذرد.
و میدان همچنان برای الگوسازی و تاثیر فرهنگی برای جوانان خالی هست. نوجوانانی که وقتی محتوی حرفه‌ای دریافت می‌کنند، کاری ندارند که آن را چه کسی و با چه هدفی تهیه کرده است.