صحنه اول خانوادگی؛
تلفن زنگ میخورد، پدر به فرزند نوجوانش میگوید گوشی را بردار و بگو پدر خانه نیست.
صحنه دوم خانوادگی؛
پسر در قهوهخانه است، پدر زنگ میزند، پسر میگوید؛ در کتابخانه مشغول درس خواندن هستم.
نتیجه اخلاقی تربیت خانوادگی: کودکان آنی میشوند که هستید، نه آنی که میگویید.
صحنه اول اجتماعی ورزشی:
در بازی داخلی بازیکن در مقال یک بازیکن داخلی با قضاوت داور داخلی، داور اشتباه میکند و تماشاگران خانواده او را مورد عنایت قرار میدهند. صدا و سیما پیام میدهد که اشتباه داوری جز بازی است و هواداران نباید فحاشی کنند.
صحنه دوم اجتماعی ورزشی:
در بازی خارجی، بازیکن و ورزشکار ما در مقابل یک خارجی با قضاوت یک خارجی، نمیتواند نتیجه مد نظر را بگیرد، صدا و سیما با تمام توان پیام میدهد که داور حقخوری کرده است و آدم نیست و با ما پدرکشتگی دارد و …
نتیجهگیری اخلاقی ورزشی:
تماشاگران آن طور بار میآیند که ما واقعا خودمان هستیم، نه آنطور که به آنها میگوییم باشند.