مرسوم است که خانواده‌ها مدعی هستند نمرات فرزندانشان در درس تربیت بدنی 20 باشد. اغلب معلمان و مدیران هم در نهایت تسلیم این خواسته می‌شوند و خرابه ناهنجاری‌های جسمی و فقر حرکتی دانش‌آموزان را با 20 بزک می‌کنند. در گفتگویی که با غلامرضا پارسا، مدیرکل ورزش روستایی و عشایری داشتم، خاطره بسیار جالبی برایم بیان کردند که ذکر آن می‌تواند برای خانواده‌ها تلنگری عمیق باشد:
وقتی متوجه شدم فرزندم در ورزش نمره 20 گرفته است به مدرسه رفته و از معلم تربیت بدنی و مدیر مدرسه پرسیدم: فرزند من چه کارهایی انجام داده است و شما با کدام معیارها و روش‌هایی متوجه شده‌‌اید که نمره او باید 20 باشد؟ مدیر مدرسه و معلم تربیت بدنی ناراحت شدند و گفتند که خدا بیامرز همه والدین انتظار دارند به فرزندانشان در ورزش 20 بدهیم، حالا که به فرزند شما 20 داده‌ایم شما شاکی هستید؟ می‌فرمایید حالا چکار کنیم؟
در جوابشان عرض کردم؛ یا می‌دانید که باید چکار کنید و حتما آن کار را انجام دهید و نمره فرزند من هرچند بود آن را قید کنید و برای من نمره واقعی درس تربیت بدنی از نمره هر درس دیگری مهمتر است چون نتایج همه نمرات دیگر قابل جبران است ولی نتیجه نمره تربیت بدنی قابل جبران نیست.
اگر هم نمی‌دانید چه کار کنید به من اجازه بدهید به صورت داوطلبانه در زنگ تربیت بدنی فرزندم حاضر شوم و با او کار کنم و نمره واقعی او را به ثبت برسانیم.
خانواده‌ها و والدین محترم باید توجه داشته باشند نمره 20 در درس تربیت بدنی مانند گریم و پمادی است که بر روی زخمی کشیده می‌شود بدون آنکه بهبودی حاصل شود و آن زخم برای فرداها و عملکردی به مراتب وخیم‌تر بایگانی می‌شود. بهترین برخورد در قبال درس تربیت بدنی آن است که مسئولانه و آگاهانه عمل کنید و حداقل در این درس واقعی و اساسی از طلب نمرات ساختگی بر حذر باشید، شاید در نتیجه عملکرد واقعی، فرزند شما در لیست افراد مبتلا یا در معرض خطر ناهنجاری‌های عدیده جسمانی نباشد.