📍اقدامات اخیر سرمربی تیم ملی فوتبال، دیگر مستقیما غیرت ملی را نشانه گرفته است. وقتش است آقایانی که با اساماسبازی او را محبوب دلها کردند و سوار کولمان کردند، بیایند و جواب بدهند که تا کجا با این شرایط پیش خواهیم رفت.
📍البته، این موضوع از مشکل ساختاری عمیقتری در فرهنگ عمومی ما متاثر میشود و آن هم علاقه ما ایرانیها برای ساختن ویترین زیبا بدون ساخت و تحکیم پایهها و بنیانهاست.
📍بهترین و مجهزترین اتاق خانه «اتاق پذیرایی» و «اتاق مهمان» است. مهم نیست که کل سال را گرسنه و تشنه بودهایم یا از حداقل امکانات هم استفاده نکردهایم، همنیکه وقتی مهمان آمد بتوانیم جلوی او پز بدهیم برایمان کافی است، تا عقده خودنماییمان اندکی فروکش کند. این فرهنگ روزمره ما در سطوح بالای مدیریتی فوتبال هم خود را به نوعی دیگر نشان داده است.
📍مدیران ما دوست دارند بدون ساخت و بنیانگذاری فوتبال پایه، مدارس فوتبال با خروجیهای واقعی، داشتن لیگ و تیمهای بازیکنساز و فقط با اتکا به ترفندهای دفاعی و قدرت بازیکنان دو و چندرگه، یک تیم ملی راهیافته به جام جهانی داشته باشیم. فقط همین؛ راه یافتن به جام جهانی. رفتیم آنجا چه خواهیم کرد، زیاد برای ما مهم نیست. همین که از کشور خارج شویم کافی است.
📍این تمایل به خروج از کشور هم معضلی است که باز ریشه در فرهنگ ما دارد. کافی است در مهمانیهای عید به سخنان دوستان و فامیل گوش کنید ببینید چه درصد بالایی از خاطرات و صحبتها مختص آن چند روز مختصری است که خارج از کشور بودهاند، مهم این است که برویم، حالا آنجا چه میشود زیاد مهم نیست، دقیقا همانند آن اتفاقی که برای تیم ملی میافتد.
📍حالا یک آدم، روانشناس و دنیادیده و نکتهسنج خارجی آمده و فهمیده که اگر امکان نمایش برای ما ایرانیها فراهم شود، حاضریم خیلی چیزها را بپذیریم، حالا دارد به قیمت آن نقش دست سیودومی در جام جهانی آن خیلی چیزها را به ما تحمیل میکند. همچنان هم محبوب است. این را من نمیگویم درصد بالای اساماسهای آن برنامه تلویزیونی نشان میدهد که او محبوب دلها هست.
📍ما دوست داریم به جام جهانی برویم و نمایشی 270 دقیقهای داشته باشیم ولو اینکه در این مسیر 270 پس گردنی هم بخوریم. آقای تاج و یا هر کس دیگری در این موضوع مقصر اصلی نیست، او هم مانند همه دیگر هموطنانش دوست دارد، ویترین کاریاش را زیبا درست کند، حتی اگر تمام پشت سر آن ویرانهای بیش نباشد.
📍فقط او را سرزنش نکنیم، او هم یکی از ماست، میتواند خیلی چیزها را تحمل کند و میکند، البته درصد بالای اساماسهای محبوبیت سرمربی تیم ملی، این تلخی را در دهان او تحملپذیرتر میکند.
📍ولی میشود احتمال داد که او هم ته دلش میگوید؛ کاش ملاک ارزیابی من در حین و بعد از مسئولیتم تنها راهیابی به جام جهانی نبود، آن موقع بهتر میتوانستم فوتبالمان را و زیرساختهایش را بسازم. بدون کیروش.