مفهوم برون‌سپاری (OutSourcing) به ذات خود ایده‌ای مترقی است که طی آن سازمان‌ها برای کاهش هزینه‌های سازمانی و فردی برخی از اموری را که انجام آن توسط خود سازمان به دلایل مختلف از جمله؛ هزینه‌های بالا، نداشتن آگاهی و تخصص کافی و … به منابعی خارج از سازمان می‌سپارند.
اما متاسفانه در برخی از سازمان‌های ایرانی این مفهوم نیز به ضدمفهوم بدل شده و نه در جهتی سازنده بلکه در مسیری مخرب به پیش می‌رود.
با افزوده شدن رانت‌خواری و گروه‌سالاری متدوال در سازمان‌های وطنی به مفهوم مترقی برون‌سپاری، سازمان تمام نیروهای کاری خود را حفظ می‌کند ولی بخش عمده‌ای از وظایف قابل انجام توسط خود سازمان را به خود کارمندان و روسا و منسوبین آن‌ها منتها در قالب شرکت‌هایی خارج از سازمان و در برابر پرداخت هزینه‌هایی گزاف واگذار می‌کند.
با این قلب موضوع، نه تنها برون‌سپاری و متعاقب آن کاهش هزینه‌های انسانی، مالی و زمانی اتفاق نمی‌افتد بلکه سازمان با حفظ هزینه‌های فعلی، هزینه‌های بیشتری به نام برون‌سپاری را به مجموعه شرکت‌های اقماری کارمندان خود نیز پرداخت می‌کند.