♦️پیش نوشته: این مطلب ابدا دنبال تطهیر برخی رفتارهای نتراشیده عمدی یا سهوی سیاسی، فرهنگی و ورزشی برخی از همسایگان ایران نیست و نباید از هیچ کجای این نوشته چنین برداشتی انجام شود.
♦️ایران کشوری است با شرایط ویژه در جهان و این شرایط ویژه و قرار گرفتن ایران در مقابل برخی از قدرت‌های واقعی یا خودخوانده شرایط ویژه‌ای نیز در منطقه برای ایران دست و پا کرده است. هر انسان عاقلی تایید می‌کند که ایران نیاز به همیاری و همکاری تمام منطقه و همسایگانش دارد تا بتواند در سایه این همدلی از بسیاری از مشکلات موجود گذر کرده و از بسیاری از مشکلات آتی اجتناب کند.
♦️موضوع فرهنگ و سیاست و ورزش آنچنان در هم تنیده است که تفکیک آن‌ها از هم تنها در محیط‌های آزمایشگاهی ممکن است و حداقل از عهده این مطلب خارج است و در دنیای واقع از هر کدام از این موارد به آن دیگری آنقدر راه هست که بتوان آن‌ها را حتی یکی شمرد. نیاز به تعامل و دوستی با همسایگان‌مان در حالی یک نیاز اساسی است که هیچ نشانه‌ای از درک این نیاز در نهاد ورزش ایران دیده نمی‌شود.
♦️رفتار کادر فنی تیم ملی فوتبال ایران در مقابل تیم ملی قطر، که در اقدامی بسیار تعجب‌برانگیز در رسانه‌های ایران بنا به استفاده این تیم از بازیکنان چندملیتی، تیم بین‌المللی قطر نامیده می‌شود، یک نمایش کوچک از آن چیزی است که نشان می‌دهد ما درک نکرده‌ایم که دوستی با همسایگان هم یک وظیفه است و هم یک نیاز. این مفهوم آن قدر مهجور است که مربی تازه‌کاری مانند نکونام بی‌محابا به رفتارهای حاشیه‌آفرین دست می‌زند و فضا را ملتهب و نامطلوب می‌کنند. البته، بنظر می‌رسد خود این فرد هم یک قربانی است و اصل موضوع چیز دیگری است.
♦️رسانه‌ها در ایران چه سیاسی و چه ورزشی همواره بر طبل دیگرستیزی و همسایه‌ستیزی می‌کوبند و فضا را طوری بار آورده‌اند که هر بازیکنی در مقابل یکی از تیم‌های کشورهای عربی به رفتارهای حاشیه‌ای دست بزند، حتی حس قهرمانی هم به او دست می‌دهد. برخی از گزارشگران زرد و کوته‌بین ما در مسابقات مقابل با تیم‌های کشورهای عربی آنچنان واژه عربی را بد تلفظ می‌کنند و بد القا می‌کنند و برخی از رفتارهای آن‌ها را که اتفاقا در فوتبال ایران همان رفتارها به وفور بیشتری هم رایج است، به نام عربیت آنان می‌زنند که می‌شود گفت مسموم‌ترین و خطرناک‌ترین محیط برای دیپلماسی ایران مسابقات ورزشی ما با کشورهای همسایه بخصوص کشورهای عربی است.
♦️این فضاهای مسموم آنقدر تکرار و تکرار می‌شوند تا بالاخره مربی جوان ما احساس کند هنگامی که در مقابل تیم قطر قرار گرفته است، امکان هنرآزمایی برای وی در میدان نبرد هم فراهم شده است و هرچه خشن‌تر و بی‌محاباتر عمل کند، قهرمان‌تر است. این در حالی است، ایجاد این فضاها در عمل چیزی جز خراش بر چهره سیاسی و فرهنگی کشور و افزودن هراس از ایران در منطقه نیست.
♦️♦️به نظر می‌رسد و تقاضا می‌شود، مسئولین سیاسی کشور، هر کجای ورزش را هم به حال خود می‌گذارند، حداقل وجه دیپلماتیک آن را سرگردان و یتیم رها نکنند و با تمهیدات مختلف از جمله در مرحله اول آموزش رسانه‌ها و بازیکنان و مربیان و حتی در مرحله دوم تبنیه خاطیان از بدنامی کشور در نقاط مختلف جهان علی‌الخصوص منطقه، که نیاز زیادی هم به آن احساس می‌شود، جلوگیری کنند.