مشهور است که بانوان ایرانی، همیشه در چالش «الان چی بپوشم؟» قرار دارند و این یکی از لطیفه‌های ایرانی است که همیشه می‌تواند لبخندی هرچند کوچک در هر نوع جمعی ایجاد کند. اما اینک، قضیه پوشش و پرسش در باره چگونگی آن فراتر از این لطیفه رفته و همه ایرانی‌ها از خود و دیگران می‌پرسند: «آن‌ها چه بپوشند؟».
با رونمایی از لباسهای طراحی شده برای المپیک، معلوم شد تنها کاری که آن‌ها می‌توانند انجام دهند بسیج عمومی ببیندگان بر علیه خود است، تا حدی که حتی طراحان هم به دفاع از کار خود نپرداختند و با «شنیدن صدای ملت» اقدام به «تعویض» این البسه کردند. با این شنوایی و تعویض اما، تفاوتی در میزان انتقادات به لباسهای جدیدتر ایجاد نشد تا همچنان مسئولان گوش به فرمان ملت و بیدارباش باشند.
تغییر کلی و جزیی در طرح لباس‌ها اما تنها عکس‌العملی است که مسئولان همیشه گوش به فرمان، همراه با چاشنی متهم‌سازی «آن مسئولان دیگر» به مردم ارائه می‌دهند. اما، این موضوع خود بدترین نوع بازی با مردم و همچنین بدترین گزینه انتخاب شده است. چرا که این عکس‌العمل نشان می‌دهد که تنها صورت سوال عوض می‌شود و جواب هر بار همان جواب قبلی است، که البته مقبول هم نیست. اما صورت سوال چیست؟
مساله اصلی؛ طرح‌ها و لباس‌ها نبوده و نیستند بلکه مسئولان و تصمیم‌گیرندگانی هستند که هر بار و هر بار مساله به این راحتی را به بن‌بست و آچمز منتهی می‌کنند، مساله‌ای در هیچ جای جهان مساله نیست الا کشور ما. در واقع، فرایندهای انتخاب این مسئولین و تصمیم‌گیرندگان به همان اندازه فرایندهای طراحی آن البسه ناکارآمد و ناصحیح بوده است به طوری امروز این عزیزان حتی با تبصره و حتی با بسیج افکار عمومی هم نمی‌توانند نمره قبولی بگیرند.
با توجه به ضیق وقت و با توجه به عدم اقبال عمومی و با توجه به گمراه کردن افکار عمومی با دادن آدرس اشتباهی، به نظر می‌رسد این موضوع هیچگاه درست نخواهد شد الا به یک روش: برکناری مسئولین تصمیم‌گیرنده و دادن کار به خود مردم، مطمئنم تا چند ساعت بعد از اعلام عمومی یک فراخوان طرح‌هایی ارائه خواهند شد که توان رقابت با هر طرح موجود و موعود را خواهند داشت.
البته این کار، طراحی یک فرایند خوب و ساختار سالم برای ورزش و سیستم تصمیم‌گیری در کشور هم خواهد بود تا تصمیمات در پس درهای بسته و درون اتاق‌های تاریک انجام نشود و همه با هم طراحی و اجرا کنیم تا هنگام نمایش هم هیچکدام مجبور به بستن چشم نشویم و دچار احساس شرم نشویم. با تغییر یک طرح و یا طراح، هیچ مساله‌ای حل نخواهد شد، آنچه مساله اصلی است، تغییر و یا اصلاح فرایند ناثواب است.