یکبار از یک دوست اروپاییام دعوت میکردم که برای گردشگری به ایران بیاید. به او گفتم اگر بیایی اقامت و غذایت هم با من. در جواب من گفت، تا حالا یکبار من تو را مهمان کردهام؟! چرا فکر میکنی اگر من آمدم کشور شما، باید من را مهمان کنی؟ قبل از تو هم یک دوست ایرانی داشتم او هم میخواست من را مهمان کند. ولی من فکر میکنم شما باید در کشورتان هتلها و محلهای اقامت داشته باشید و مهمانان به آنجاها بروند.
این روحیه خارجیزدگی را میتوان رسوخ کرده در فرهنگ ما دانست و شاید هزاران بار در خیابان گردشگران خارجی را دیدهاید که حتما به صورتی غیرعادی مورد توجه ایرانیها قرار گرفتهاند. متاسفانه نوعی وادادگی مقابل خارجیها وجود دارد، آن هم نه همهشان، تنها چشمآبیهایشان.
مطمئنم فردی در سطح بودیمیر اگر متعلق به پاکستان و افغانستان و هند و عراق و کشورهای ایندستی بود هیچ مدیری با او ۵۰۰ هزار دلار قرارداد نمیبست. اما همینکه یک چشم آبی به آنها معرفی شده، نیششان باز شده و ته دلشان گفتهاند بهبه یک اروپایی!!!
ضعف عزت نفس ملی و فردی در مقابل خارجیها، خود را همیشه در فوتبال ما به شدیدترین شکل ممکن بروز میدهد. خارجیهای این فصل و فصل قبل سه چهار تیم مطرح کشور را مروری کنید تا ببینید چقدر ما خود را در برابر بیگانگان چشمآبی واجد حق ارزیابی نمیدانیم و فکر میکنیم که همینکه یک عکس با آنها داشته باشیم کافیست.