بهترین درجه یا به اصطلاح نمره نظام توصیفی مستقر فعلی در آموزش‌وپرروش، «خیلی خوب» است که به صورت «خخ» نوشته می‌شود که بصورت اتفاقی مخفف عبارت خیلی‌خنده‌دار هم هست، رتبه‌های بعدی به این شرح است؛ «خوب»، «قابل قبول» و «نیاز به تلاش بیشتر».
در واقع، به صورت پیش‌فرض همه قبولند مگر اینکه اتفاقی نادر روی دهد و یک نفر نیاز به تلاش بیشتر داشته باشد، بقیه نیاز ندارند و یا خیلی خوبند یا خوب و یا حداقل قابل قبول. اما در خانه، در مهمانی و در کوچه و بازار شاهد هستید که کودکان به میزان که در دفاتر مدارس خیلی خوب هستند، خیلی خوب نیستند.
مشکل کار از کجاست؟! والدین دوست ندارند یا نمی‌توانند تحمل کنند که کودک‌شان خیلی خوب نباشد، معلمان هم در درازمدت انرژی تفهیم آنان را از دست می‌دهند. مدیران هم دوست دارند مدارسشان عملکرد آماری بالایی داشته باشد، آموزش و پرورش هم می‌خواهد حالا که این همه خرج می‌کند دوباره مجبور نشود خرج کند.
در واقع ما می‌گوییم در مدارس اکثرا حال دلمان خیلی خوب است، اما شما باور نکنید.