معمولا در محسنات [کم] ورزش قهرمانی [در ایران]، گفته می‌شود که با ورزش قهرمانی الگوسازی می‌شود و زمینه مشارکت همه اقشار اجتماع در فعالیت بدنی، نیاز ناگزیر و فراموش شده، فراهم می‌شود.
با نگاهی گذرا به اتفاقات سال‌های اخیر تباهی چنین اندیشه‌ای به راحتی هویدا می‌شود. بر خلاف ادعا آنچه که در عمل اتفاق می‌افتد، این است که نه تنها قهرمانی‌های ورزشی [به صورت درازمدت و مستمر] منجر به الگوسازی رواج و شیوع فعالیت بدنی و ورزشی نمی‌شوند، بلکه در اتفاقی دلخراش باعث خروج خود این قهرمانان از سیکل ورزش و تلاش بی‌پایان و گاها بدفرجام برای ورود به چرخه آکادمی می‌شود.
نه تنها شاهد جاری و سازی شدن سیل دانشمندان و آکادمیک‌ها به ورزش در اثر قهرمانی‌های پرزرق و برق [نشان‌داده شده] نیستیم، بلکه شاهد هستیم این قهرمانی‌ها به عنوان پلی برای ورود به عرصه آکادمیک مورد دستاویز قرار می‌گیرد. عرصه‌ای که خود با توجه به تجاری‌سازی و انبوه‌سازی سال‌های اخیر دچار بحران و اشباع است.